واتر استاپ پلیمری (پی وی سی)

اولین واتراستاپ های پلیمری در سد هوور کلرادو آمریکا در سال 1930 به مصرف رسیده است و در دهه 1950 استفاده از این محصول به طور جدی در پروژه های عمرانی آغاز گردیده است. ارزانی این مواد نسبت به نوع لاستیکی آن و قابلیت جوش پذیری پی وی سی از مزیتهای پی وی سی نسبت به نوع لاستیکی می باشد. برتری واتراستاپهای لاستیکی نسبت به نوع پی وی سی، واکنش پذیری پائین آن نسبت به ترکیبات آلی هیدروفوبیک می باشد و مصرف این نوع واتراستاپها همچنان در پروژه هایی که سیال مجاور درز بتن از نوع ترکیبات نفتی و یا دیگر سیالات هیدروفوبیک می باشد رایج است.

مزیت های واتر استاپ PVC:

• راحتی اجرا

• تنوع در طرح

• تنوع در سایز

• قیمت مناسب محصول به نسبت مدل فلزی آن

• قابلیت جوش پذیری پی وی سی

این محصول به شکل رول پیچ در متراژ معمولا 25 متری عرضه می شوند و در هنگام اجرا، لازم است که به ابعاد مورد نیاز بریده و یا به یکدیگر جوش داده شوند. جوش دادن واتراستاپهای لاستیکی توسط آپارات صورت می پذیرد و جوش واتراستاپ های پی وی سی به شکل ذوب دو سر واتراستاپ و چسباندن دو بخش مذاب به یکدیگر می باشد.

واتر استاپ های فلزی

انواع نوارهای فلزی قدمتی طولانی جهت کسب این هدف مهم دارند که با ورود واتراستاپهای پلیمری از مصرف آنها کاسته شده است. مشکل واتراستاپ فلزی اینست که باید از جنس مقاوم در برابر اکسایش در شرایط درزهای بتن باشند. استفاده از فلزات نجیب و استیل گران بوده و انواع آهنی آن باید حتما تمهیداتی مانند پوشش دهی پلیمری داشته باشند تا در برابر اکسایش و خوردگی مقاوم شوند. دلایل فوق باعث گرانی این نوع واتراستاپها می شود.

واتراستاپ هیدروفیلی

نوع جدیدی از واتراستاپهای پلیمری توسعه یافته اند که به واتراستاپهای هیدروفیلی معروفند. ترکیب مواد این محصولات از دو بخش اصلی تشکیل شده است.

• یک بخش پلیمری الاستومری که اسکلت واتراستاپ را تشکیل می دهد. این پلیمر باید انعطاف لازم برای تغییرات حجمی را داشته باشد.

• یک فیلر که در بافت بخش پلیمری فوق پخش شده است. این فیلر در تماس با آب، تمایل به جذب آب داشته و پس از جذب آب افزایش حجم پیدا می کند.

این نوع واتراستاپها برای مقاطعی مصرف دارند که یک سازه بتنی جدید را بر روی یک سازه قدیمی اجرا شده و یا المانی غیر بتنی می خواهیم ایجاد کنیم و لازم است که درز ایجاد شده آب بند شود. این واتراستاپ در مقطع سازه قدیمی چسبانده شده و بتن جدید بر روی آن ریخته می شود. پس از سرویس گیری از سازه، چنانچه آب به درز راه یابد، پس از تماس با این واتراستاپ، جذب فیلر آب دوست شده و باعث ایجاد یک فشار بالا در شبکه پلیمری شده و این شبکه را به منافذ بتن با نیروی بالا می فشارد، بطوریکه حتی بافت پلیمری به منافذ بتن های مجاور نفوذ کرده و در نهایت مانع از عبور آب از درز می شود. باید توجه داشت که این واتراستاپها جایگزین واتراستاپهای پی وی سی نیستند و در پروژه های بزرگ حتما باید در زمان طراحی سازه، لحاظ شده و به شکل استاندارد مصرف شوند. فشارهای بالای هیدرولیکی در بازه های زمانی طولانی مواردی است که از عهده واتراستاپهای هیدروفیلی خارج می باشد. هرچند روند توسعه این ترکیبات همچنان ادامه دارد و باید منتظر نتایج جدید از این خانواده جدید بود.