آسفالت ماستیک برای نخستین بار در سال ۱۹۶۰ در کشور آلمان مورد استفاده قرار گرفت. اروپا، استرالیا، ایالات متحده آمریکا و کانادا نیز به منظور افزایش مقاومت فرسایشی در خیابان‌ها و بزرگراه‌ها این آسفالت را در ساخت و ساز‌های خود قرار دادند.


آسفالت ماستیک در ساخت و ساز جاده‌ها و پل‌هایی که دارای ساختاری با ویژگی ضد آب می‌باشند نیز به کار برده می‌شود. این نوع آسفالت در مهندسی سازه و صنایع کاربرد بالایی دارد.
تفاوت عمده میان آسفالت از نوع آسفالت بتنی و ماستیک در میزان نفوذپذیری آن‌هاست. آسفالت بتنی در اغلب شرایط تقریبا نفوذناپذیر است به صورتی که تا حدودی به آب اجازه نفوذ خواهد داد اما این در حالی است که آسفالت ماستیک عملا آسفالتی ضد آب است و می‌توان در کاربردهایی که نفوذ رطوبت از نگرانی‌های اصلی است مورد استفاده قرار گیرد.
نفوذناپذیری بالای قیر ماستیک را می‌توان به چگالی بالای قیر آن نسبت داد. همان‌طور که می‌دانید قیر از فرآورده‌های پالایش نفت خام است و به عنوان عامل اتصال در محصولات مبتنی بر آسفالت استفاده می‌شود. چگالی قیر در آسفالت ماستیک در حدود دوبرابر آسفالت بتنی است. این ویژگی موجب شده‌است تا ذرات به یکدیگر نزدیکتر باشند و مانع از نفوذ آب شوند.
این آسفالت‌ها مزیت‌های بسیاری را برای مالکان و سازندگان به ارمغان آورده‌اند. آن‌ها در برابر آب و بسیاری از مواد شیمیایی نفوذناپذیرند، از سویی دیگر دربرابر آسیب‌های ناشی از حشرات و آفات مقاومت بالایی دارند. مقاوت و دوام بالای این آسفالت‌ها از دیگر مزیت‌های آن‌ها محسوب می‌شود. انتظار می‌رود کاربرد آسفالت‌های ماستیک‌ تا چندین دهه ادامه یابد.
همانند دیگر آسفالت‌ها، این آسفالت‌ها نیز از نوع نسوز هستند و دارای قابلیت بازیافت می‌باشند که این ویژگی به جلوگیری از اثرات زیست محیطی منفی کمک بسیاری خواهد کرد. یکی از معایب اصلی این آسفالت‌ها آن است که از مواد نفتی و عموما در قالب قیر تشکیل شده‌اند. قیر به مرور زمان نه تنها بوی مضر و نامطبوعی خواهد داشت بلکه گازهای خطرناکی را تولید خواهد کرد.
در نهایت باید گفت به جهت لزوم حفظ دمای بالا در هنگام پخش کردن این آسفالت‌ها همانند دیگر آسفالت‌ها کارکردن با آسفالت‌های ماستیک بسیار سخت خواهد بود.

منبع:aimbitumen