اگر چه انواع مختلفی از لایه‌های بنیادی و زیر بنیادی ممکن است در ساختار آسفالت کف خیابان استفاده شود، اما به طور کلی می‌توان گفت، آنها شامل مواد گرانولی فشرده (مانند سنگ های خرد شده، خاکستر، شن، ماسه، و یا ترکیبی از این قبیل) یا خاک تثبیت شده می باشند.

به طور کلی، بهتر است در شالوده‌ها از مواد گرانولی استفاده شود. رایج ترین روش متداول مخلوط امولسیون شده، برش داده شده، و یا به عبارتی آسفالت توسعه یافته با مواد گرانولی و در نتیجه تولید یک شالوده محدود آسفالت می باشد.

هنگامی که کل ساختار آسفالت کف خیابانی بالای بستر متشکل از مخلوط های آسفالت می باشد، آن یک آسفالت کف خیابانی کامل عمیق نامیده می شود. بطور کلی این روش مقرون به صرفه ترین، قابل اعتمادترین نوع پیاده رو برای ترافیک های امروز می باشد.

در رابطه با سطح آسفالت پوشاننده، هدف آن ها توزیع بارهای چرخ ترافیک روی زیر شالوده است. برای انجام این عمل، شالوده و زیر شالوده باید دارای مقاومت داخلی بالایی باشند.کمی خطا در ساختار کف خیابان، باعث هر دو فشار کششی و تنشی در کف خیابان می شود. لایه های آسفالت کف خیابان هر دو مقاومت کششی و فشاری در برابر این تنش های داخلی را دارند.

شالوده هایی بدون گرانول هیچ استحکام کششی ندارند. بنابراین، شالوده های های آسفالت بار چرخ را بروی مناطق گسترده تری نسبت به شالوده های بدون گرانول پخش می کنند. در نتیجه، کمترین ضخامت کل ساختار کف خیابان برای یک شالوده آسفالت مورد نیاز است. این امردر همه شرایط کاربرد دارد.

منبع: aimbitumen